Recesje dziąseł – diagnostyka, leczenie

Recesje dziąseł – diagnostyka, leczenie

Cofanie się dziąseł to problem, który pogłębia się wraz z wiekiem i jest ściśle powiązany z zaniedbaniem stanu jamy ustnej.

Niestety recesje dziąseł dotykają również osoby, które codziennie dbają o stan swoich zębów, dlatego tak bardzo ważne są wizyty kontrolne u stomatologa. Na nich uzyskamy nie tylko profesjonalną pomoc, ale też poznamy wskazówki dotyczące prawidłowego mycia zębów oraz powód, z powodu którego pojawia się ta anomalia.

Jeśli chcesz poznać więcej szczegółów, zapraszamy do dalszego zapoznania się z artykułem!

Czym są recesje dziąseł?

Elementem zęba, który może się odsłonić w wyniku cofnięcia się dziąsła jest szyjka i korzeń. Najczęściej dzieje się tak od strony policzkowej lub podniebiennej/językowej. Problem może dotyczyć tylko jednego lub kilku zębów i obejmuje zarówno dzieci, jak i dorosłych. Odsłonięcie się części korzenia zęba dotyczy osób ze wzorową jak i niedostateczną higieną jamy ustnej. Zła higiena powoduje, że osoby te są jeszcze bardziej narażone na niekorzystne czynniki, gdyż oprócz nadwrażliwości zębów czy ubytków niepróchnicowych może wystąpić też klasyczna próchnica.

Jakie są przyczyny recesji dziąseł?

Do najczęstszych powodów osuwania się dziąseł zaliczamy podłoże anatomiczne, które związane jest z budową zębów oraz tkanek miękkich. W tym przypadku problemem nierzadko jest blaszka kostna, która może być zbyt cienka lub z obecnością ubytków kostnych. Powszechna jest również dysproporcja między grubością kości a korzeniem zębowym, która pojawia się na skutek nieprawidłowego położenia zębów w łuku. Nazywamy to przeciążeniem zgryzowym.

Drugim czynnikiem jest niedostateczna higiena jamy ustnej. Zaleganie płytki nazębnej powoduje powstanie stanu zapalnego, na skutek którego dochodzi do degeneracji dziąsła.

Nieprawidłowa anatomia przyzębia jest również spowodowana czynnikami genetycznymi i środowiskowymi. Nawet zbyt agresywne mycie zębów lub używanie szczoteczki ze zbyt twardym włosiem może powodować recesje dziąseł.

Objawy i leczenie recesji dziąseł.

Do objawów recesji dziąsłowej zaliczamy ból zęba, zwiększoną wrażliwością zębów na temperaturę, spożywany pokarm, krwawienie, obniżanie się poziomu dziąsła, a także uwidocznienie się szyjek i korzeni zębowych, które są znacznie bardziej narażone na szkodliwe działanie bakterii i bodźców zewnętrznych.

Dlatego proces leczenia należy rozpocząć od wyeliminowania powyższych czynników drażniących oraz uszkadzających, wobec tego do podstawowych kroków, które należy podjąć zaliczamy:

  • wstępne usunięcie kamienia oraz nalotów,
  • zapoznanie się z prawidłową metodą szczotkowania zębów,
  • zmianę używanej dotychczas szczoteczki,
  • usunięcie biżuterii z języka oraz warg, ponieważ zwiększa ona szansę na wystąpienie recesji dziąseł,
  • leczenie ortodontyczne w przypadku pojawienia się wad zgryzu.

W leczeniu recesji dziąseł korzysta się z kilku rodzajów zabiegów periodontologicznych. Wśród nich wyróżniamy przeszczep tkanki, przesunięcie płata błony śluzowej oraz użycie metody regeneracyjnej, polegającej na zastosowaniu sztucznych błon. Wybór techniki zabiegowej będzie zależny od poziomu osunięcia dziąsła, skali defektu oraz klasy recesji dziąsłowej.

Najważniejszym specjalistą opiekującym się pacjentami z recesjami jest periodontolog. W przypadku przeciążeń zgryzowych i wad zgryzu ważna jest współpraca między ortodontą a periodontologiem. Przemieszczanie zębów odbywa się pod kontrolą drugiego specjalisty, przez co leczenie zachodzi z poszanowaniem tkanek otaczających.

Wędzidełko języka i górnej wargi

Wędzidełko języka i górnej wargi

Budowa narządu artykulacyjnego jest jednym z najważniejszych czynników wpływających na mowę, wygląd zewnętrzny i funkcjonowanie organizmu. Nieprawidłowo zbudowane wędzidełko języka i górnej wargi, mimo że kojarzone jest z wiekiem niemowlęcym, przy późnej diagnozie może negatywnie wpłynąć na naszą umiejętność komunikacji i rozwój twarzy. Warto zatem dogłębnie poznać wadę i dowiedzieć się, co zrobić w przypadku jej wykrycia.

Czym jest wędzidełko języka i górnej wargi?

Są to fałdki błony śluzowej, które łączą ze sobą niewielką powierzchnię wewnątrz wargi z przedsionkiem jamy ustnej oraz języka z dnem jamy ustnej.

Przyczyna wady nie jest do końca poznana, jednak pewnym sposobem na jej sprawdzenie jest wysunięcie języka i próba jego skierowania w stronę brody lub nosa. Linię łączenia można też łatwo dostrzec poprzez proste odsłonięcie górnej wargi. U osób młodszych nieprawidłowy przyczep wędzidełka języka może przeszkadzać w spożywaniu mleka matki, a z biegiem czasu mogą również pojawić się problemy z prawidłowym rozwojem mowy twarzoczaszki. Ważne by w przypadku wykrycia nieprawidłowości jak najszybciej podjąć odpowiednie kroki.

Rodzaje przyczepów

Budowa wędzidełka języka i górnej wargi może być zróżnicowana.

Przyczep wędzidełka wargi górnej dzielimy na przyczep:

  • śluzówkowy,
  • dziąsłowy,
  • brodawkowy,
  • penetrujący.

Przyczep śluzówkowy i dziąsłowy na poziomie od 4 do 6 mm powyżej

brodawki uznaje się za prawidłowy.

W przypadku wystąpienia rodzaju brodawkowego i penetrującego może pojawić się diastema, czyli nieprawidłowa pozycja zębów siecznych. Aby jej przeciwdziałać, konieczne może być połączenie leczenia chirurgicznego z leczeniem ortodontycznym lub zachowawczym. Nie jest to jednak zalecane wtedy, gdy obserwujemy zjawisko zwane „diastemą fizjologiczną”. Jest to etap w życiu dziecka, gdy nie są do końca wyrznięte kły w szczęce. Dlatego bardzo ważne jest indywidualne badanie każdego pacjenta.

Wskazania do plastyki

Wskazaniem do przeprowadzenia zabiegu jest zbielenie brodawki międzyzębowej, które następuje w trakcie pociągania górnej wargi w badaniu klinicznym, a także pozostawienie diastemy powyżej 2 mm pomimo wyrznięcia się kłów stałych w szczęce. Do innych wskazań zaliczamy też zbieranie się resztek żywności w szczelinie dziąsłowej, co może doprowadzić do rozwinięcia próchnicy oraz pojawienia się stanów zapalnych. Ważne są także zalecenia logopedy, który po wnikliwym badaniu sugeruje plastykę wędzidełek. W gabinecie stomatologicznym wykonuje się plastykę wędzidełek wargi górnej i języka, czyli frenuloplastykę – technikę, wykorzystującą różne metody cięcia.

Techniką chirurgiczną jest wycięcie wędzidełka za pomocą zarówno tradycyjnych narzędzi chirurgicznych, jak i nowoczesnych – elektrycznych lub laserowych. Oba zabiegi wykonywane są przez chirurga stomatologicznego, jednak ważna jest też pomoc neurologopedyczna.

Współpraca z neurologopedą

Ważne jest, by skonsultować najpierw problem ze specjalistą. Konieczna może być zatem wizyta u neurologopedy, który oceni gotowość do zabiegu chirurgicznego. Trzeba też pamiętać, że wędzidełka nie da się w żaden sposób rozciągnąć, dlatego ważne są również ćwiczenia usprawniające mobilność języka. Ich zadaniem jest rozwinięcie u dziecka prawidłowej artykulacji, lepsze wyczucie ruchów języka w jamie ustnej, a także oswojenie się z jego swobodą. Ponadto dzięki tym działaniom dziecko będzie umiało lepiej się porozumiewać, co skłoni je do częstszej komunikacji z rówieśnikami i dorosłymi.

Warunkiem jest jednak regularność przeprowadzanych ćwiczeń, dlatego zadbajmy o ich odpowiednią częstotliwość.

Implanty zębowe

Implanty zębowe

Utracone uzębienie należy uzupełnić. Wiadomo o tym od 1965, kiedy to właśnie w tym okresie powstały pierwsze implanty zębowe. Te trwałe, sztuczne zamienniki zadbają nie tylko o estetykę jamy ustnej, ale również ułatwią nam codzienne funkcjonowanie. Kiedy leczenie implantologiczne jest konieczne? Z ilu etapów składa się cały proces? Jakie są przeciwwskazania?

Kiedy należy wstawić implanty zębowe?

Zabieg konieczny jest w przypadku utraty zęba lub zębów w celu utrzymania prawidłowego zgryzu.

Wstawienie implantów zębowych jest zalecane również w sytuacjach, gdy pacjent nie toleruje ruchomych protez ze względu na ich mobilność czy rozmiar. Implanty są rozwiązaniem nie tylko uzupełniającym uzębienie, ale również chroniącym pozostałe zęby przed niepożądaną zmianą pozycji. Oprócz kwestii estetycznych, zabieg wstawienia implantów ma również znacznie poprawić jakość życia pacjenta, czyli chronić go przed problemami ze spożywaniem pokarmów czy częstymi bólami głowy, które mogą powodować braki zębowe.

Ile wynosi czas leczenia?

Leczenie implantologiczne składa się z kilku etapów. Pierwszym z nich jest początkowe wszczepienie implantu, a następnie odczekanie, dopóki ciało obce nie połączy się trwale z kością. Czas oczekiwania na zrośnięcie wynosi od 4 do 8 miesięcy. W okolicy 2 miesiąca odbywa się okres gojenia i kształtowania tkanek miękkich w okolicach implantu tak, by całość swoją budową jak najbardziej przypominała struktury otaczające naturalny ząb. Do ostatnich czynności związanych z leczeniem należy wykonanie koron, mostów lub ruchomych protez opartych na zatrzaskach.

Sumując czas trwania powyższych etapów, możemy przyjąć, że pełne leczenie za pomocą implantów zębowych trwa mniej więcej rok. Choć w wielu przypadkach, wynikających głównie z budowy anatomicznej kości i miejsca przeznaczonego na implant, okres ten może być znacznie dłuższy. Ważny jest również stan jamy ustnej pacjenta, gdyż dla bezproblemowego wstawienia implantów, istotne jest utrzymanie jej w idealnym stanie. W związku z tym, przed wstawieniem implantu istotna jest sanacja jamy ustnej, czyli wyleczenie zębów z próchnicy czy stanów zapalnych przyzębia.

Zalecenia przed zabiegiem

Tak jak wspomnieliśmy, pacjent musi mieć idealny stan jamy ustnej. Zaniedbanie jej wiąże się z ryzykiem pojawienia się stanów zapalnych, które mogą przejść następnie na kość, co może wpłynąć na utracenie implantu. Należy wyleczyć wszelkie infekcje, gdyż mogą one może uniemożliwić lub znacznie utrudnić proces połączenia się implantu z kością. Ogromne znaczenie ma ilość kości, musi być jej wystarczająco dużo do wkręcenia implantu, jak i wykazywać odpowiednią jakość i gęstość.

Jakie są przeciwwskazania?

Na początku trzeba powiedzieć, że w żadnym wypadku nie jest możliwe wstawianie implantów zębowych u osób, u których wciąż rozwijają się tkanki kostne – dotyczy to więc wszystkich dzieci i nastolatków. Zalecane jest, by implantacje przeprowadzać w okolicy 20, a najlepiej 25 roku życia, kiedy kości są już w pełni rozwinięte. Do przeciwwskazań zaliczamy również wiele chorób przewlekłych lub przyjmowanie niektórych leków (np. w przebiegu chorób kości). Zabieg nie będzie możliwy też wtedy, kiedy w okolicy miejsca implantacji występowała wcześniej choroba nowotworowa lub poddawano ją długiemu napromienianiu, gdyż może to prowadzić do wystąpienia osteoradionekrozy. Stomatolog powinien też poprosić nas o dodatkową wizytę lekarską, np. z kardiologiem, jeśli borykamy się z wadami serca.

Czym są zęby zatrzymane i jak się postępuje w przypadku ich występowania?

Czym są zęby zatrzymane i jak się postępuje w przypadku ich występowania?

Czym są zęby zatrzymane?

Jest to sytuacja, w której posiadamy dobrze wykształcony ząb całkowicie lub częściowo zatrzymany w kości. W pierwszym przypadku ząb jest całkowicie niewidoczny, z kolei w drugim tylko niewielkiej jego części udało się przebić ponad powierzchnię dziąsła.

Zatrzymanie najczęściej dotyczy ósemek, czyli trzecich trzonowców, potocznie zwanych zębami mądrości. Zatrzymanie w kości rzadziej dotyczy siekaczy przyśrodkowych, bocznych i kłów i drugich przedtrzonowców.

Objawy i przyczyny zatrzymanych zębów.

Do widocznych skutków zaliczamy brak jednego z kłów, przedtrzonowców, siekaczy przyśrodkowych lub bocznych. W przypadku zębów mądrości sprawa nie jest tak oczywista. Powodują najczęściej wady zgryzu, silny ból, stany zapalne, resorpcję zębów sąsiadujących, a także trudność z otwieraniem ust i szczękościsk.

Za najczęstszą przyczynę zatrzymania uznaje się znacznie ograniczone miejsce w łuku zębowym, co powoduje trudności w przebiciu się przez dziąsło. Ważna jest też kwestia zwrócenia uwagi na wymianę uzębienia u dzieci, a konkretnie, gdy nasza pociecha straci za wcześnie lub zbyt późno zęby mleczne.

Zatrzymanie może być też wynikiem uwarunkowań genetycznych, niedoborem witamin z grupy A i D, zmian hormonalnych, a także urazów kości.

Powszechnym błędem jest przekonanie, że mleczaki w końcu i tak wypadną, więc nie warto o nie dbać. Jest to błąd, ponieważ ich kondycja rzutuje na stan naszej jamy ustnej w przyszłości – a jak wiadomo, lepiej jest zapobiegać, niż leczyć.

Czy usuwanie jest konieczne?

Z reguły tak, chociaż nie zawsze. Usuwanie najczęściej dotyczy zębów mądrości. Zatrzymane zęby poddaje się leczeniu – warunkiem jest jednak odpowiednio wczesna wizyta w gabinecie, przegląd i wykonanie zdjęcia RTG. W przypadku braku konieczności ekstrakcji należy odsłonić je chirurgicznie często z jednoczesnym leczeniem ortodontycznym. Efektem tego będzie uzyskanie prawidłowej pozycji zębów.

Podsumowując, kluczem są częste wizyty kontrolne. Warto o nie dbać zwłaszcza od najmłodszych lat, gdy kości dzieci jeszcze się rozwijają i są podatne na leczenie. Warto zaznaczyć, że problem zatrzymania negatywnie wpływa zarówno na nasze zdrowie, a odwlekanie leczenia w czasie tylko spotęguje napotkane przykrości. Ząb zatrzymany często otoczony jest torbielą zawiązkową, która może przekształcić się w inną zmianę.

Dlatego by cieszyć się zdrowym uśmiechem nie zapomnijmy o wizytach kontrolnych u ortodonty.

Jak wyglądają etapy zakładania aparatu stałego?

Jak wyglądają etapy zakładania aparatu stałego?

Jak wyglądają etapy zakładania aparatu stałego? Jak się przygotować? Jak często należy się kontrolować? Czytaj dalej, a dowiesz się wszystkiego.

Jak wyglądają przygotowania do założenia stałego aparatu?

Przed wizytą u ortodonty, warto odwiedzić stomatologa, ponieważ najważniejszą kwestią jest stan zdrowotny zębów. Zanim skorygujemy zgryz, przede wszystkim należy zadbać o całkowite wyleczenie próchnicy, chorób dziąseł, stanów zapalnych i innych ewentualnych problemów. Niezbędne jest również oczyszczenie zębów z kamienia i osadu tak, aby ich powierzchnia była jak najbardziej czysta. Kiedy już to zrobimy, jesteśmy gotowi na planowanie leczenia ortodontycznego.

Podczas konsultacji lekarz ortodonta wstępnie określa wadę zgryzu i zleca potrzebne badania służące do jej dokładnego zdiagnozowania.

Następnie korzystając z pantomogramu, zdjęcia cefalometrycznego, pomiarów modeli, oceny fotografii, badania pacjenta oraz innych pomocnych zabiegów diagnostycznych ustala plan leczenia i tym samym dobiera rodzaje potrzebnych aparatów.

Jak długo trwa zakładanie stałego aparatu? Jak dokładnie wyglądają etapy mocowania elementów?

  • powierzchnie zębów przygotowywane są za pomocą żelu wytrawiającego
  • zęby pokrywane są lakierem wiążącym
  • ortodonta przy użyciu kleju ortodontycznego i lampy polimeryzacyjnej mocuje zamki, przez które przechodzi łuk
  • w klasycznych modelach stałych aparatów ortodontycznych stosuje się też kolorowe gumeczki, fachowo nazywane ligaturami. Ich zadaniem jest utrzymanie nałożonego łuku w odpowiedniej pozycji,
  • w aparatach samoligaturujących rolę ligatury spełnia metalowa klapka

Po pomyślnym założeniu górnego i dolnego łuku asysta udziela informacji odnośnie higieny, przyjmowania posiłków i wizyt kontrolnych.

Procedura zakładania trwa około 1 godziny, w zależności od zaplanowanych elementów.

Czy zakładanie i użytkowanie stałego aparatu jest bolesne?

Sam etap naklejania zamków ortodontycznych jest bezbolesny.

Przez około pierwszy tydzień może wystąpić dyskomfort podczas przyjmowania posiłków. W związku z działaniem stałego aparatu nasze zęby są wrażliwe – zaleca się więc jedzenie miękkich pokarmów.

Należy zrezygnować z twardych i ciągnących się łakoci, które mogą przykleić się do zamków i je uszkodzić.

Warzywa i owoce takie jak jabłka najlepiej obierać ze skórki i kroić na drobne kawałki. Pamiętajmy też o częstej i dokładnej higienie jamy ustnej.

Dlaczego wizyty kontrolne są takie ważne?

Noszenie stałego aparatu ortodontycznego to nie wszystko. Najważniejsza jest regulacja założonych elementów i przykładanie sił tak, aby wywierały prawidłowy nacisk na zęby, które dzięki temu się przemieszczają. Wizyty planuje się mniej więcej co 4-8 tygodni. Opuszczanie ich może wiązać się ze znacznym opóźnieniem procesu leczenia i wystąpieniem niepożądanych zjawisk w jamie ustnej.

Leczenie retencyjne

Leczenie retencyjne

Aby ustrzec się przed nawrotami zgryzu, niezbędna jest retencyjna faza leczenia . Jakie ma ona zadanie? Co użytkują pacjenci? Dowiesz się tego już teraz.

Na czym polega leczenie retencyjne?

Efekty osiągnięte leczeniem ortodontycznym należy ustabilizować po zdjęciu aparatu. Aby nie doszło do niekontrolowanych przemieszczeń zębów należy przygotować się na użytkowanie szyny retencyjnej lub innego, podobnie działającego urządzenia, które stanowi element ruchomy. Często cementuje się również stałe retainery na powierzchniach językowych siekaczy.

Warto też wiedzieć, że wymagany okres retencji uzależniony jest od:

  • stopnia wyjściowej wady zgryzu,
  • wieku pacjenta,
  • techniki zastosowanego leczenia,
  • kwestii genetycznych,
  • wpływu trzecich zębów trzonowych na pozycję reszty uzębienia.

Nie ma jednego, uniwersalnego czasu fazy retencyjnej. Najczęściej trwa ona kilka lat, choć zdarzają się dłuższe przypadki.

Po co istnieje retencja?

Służy do ustabilizowania pozycji zębów po zakończonym aktywnym leczeniu ortodontycznym.

Jeśli pacjent w momencie otrzymania wsparcia ortodontycznego był nastolatkiem, to pomoc następowała w okresie intensywnego wzrostu – czyli w momencie naturalnego rozwoju kości. Wtedy łatwiej jest przyzwyczaić zęby do nowego położenia.

Inaczej sytuacja wygląda u dorosłych. Retainery muszą nosić zdecydowanie dłużej.

Jak wygląda aparat retencyjny?

Kiedy nadejdzie czas na zdjęcie aparatu stałego, Twój ortodonta w ramach dalszego leczenia zaleci Ci noszenie specjalnego metalowego drutu, który przykleja się na wewnętrznej powierzchni siekaczy lub ruchomych aparatów retencyjnych.

Nawracające wady?

Retencja dzielnie z nimi walczy, podtrzymując zęby w odpowiedniej pozycji.

Ruchoma szyna retencyjna przypomina przezroczystą nakładkę idealnie dopasowaną do wszystkich zębów w łuku.

Jak dbać o aparat?

Szynę po każdym zdjęciu należy umyć pod bieżącą wodą z dodatkiem mydła.

W przypadku złogów kamienia szynę czyści się za pomocą specjalnych roztworów do odkamieniania, np. tabletek do czyszczenia protez.

W przypadku pojawienia się kamienia nazębnego i osadów na retainerach stałych, należy umówić się na higienizację do gabinetu stomatologicznego.

Kobieta w ciazy u ortodonty

Kobieta w ciazy u ortodonty

Niekiedy zdarza się, że trafiające do gabinetu ortodonty kobiety spodziewają się dziecka. Troszcząc się o nienarodzonego jeszcze malucha pytają przede wszystkim o to, czy kontynuacja leczenia wad zgryzu lub rozpoczęcie terapii właśnie w takim momencie nie wpłynie negatywnie na zdrowie płodu. W przypadku kontynuacji zasadniczo nie ma żadnych przeciwskazań, jednak Pacjentki, które są już w ciąży i dopiero chciałyby rozpocząć leczenie z wykorzystaniem stałego aparatu ortodontycznego, raczej powinny ten temat odłożyć na później. Dlaczego? Wyjaśniamy!

Ciąża a diagnostyka ortodontyczna

Jak powszechnie wiadomo, leczenie ortodontyczne nie sprowadza się jedynie do osadzenia aparatu na zębach. Cała procedura składa się z kilku etapów, a kluczowym jest diagnostyka. W jej ramach wykonuje się przynajmniej dwa zdjęcia rentgenowskie (pantomograficzne i cefalometryczne), dzięki którym lekarz trafniej ocenia kondycję uzębienia. Pozyskane w ten sposób dane sprawiają, że łatwiejsze staje się też zaplanowanie indywidualnej strategii działania oraz dobranie odpowiednich metod – i to właśnie ze względu na konieczność wyeksponowania przyszłej mamy na działanie promieniowania RTG powoduje, że nie powinno się zakładać stałego aparatu w trakcie ciąży. Jest to bowiem promieniowanie działające na płód teratogennie – naświetlenia mogą więc spowodować szereg wad w jego rozwoju. Ponadto, leczenie ortodontyczne samo w sobie z reguły nie jest procedurą wykonywaną w trybie pilnym, dlatego Pacjentka, która jest w ciąży, może po prostu poczekać z rozpoczęciem terapii do urodzenia dziecka.

Ciąża a kontynuacja leczenia ortodontycznego

U kobiet, które zdecydowały się na założenie stałego aparatu korygującego wadę zgryzu jeszcze zanim zaszły w ciążę, nie ma tak naprawdę wskazań do przerwania terapii. Co więcej, ze względu na zmiany hormonalne zachodzące w organizmie przyszłej mamy, bardzo często okazuje się, że uzębienie znacznie lepiej poddaje się działaniu aparatu, a zęby szybciej trafiają na swoją docelową pozycję. Mimo to należy mieć na uwadze kilka kwestii, a raczej niedogodności, które mogą w tym czasie wystąpić. Bardzo ważne jest też poinformowanie lekarza prowadzącego o ciąży, ponieważ w tym szczególnym okresie nie mogą być wykonywane kontrolne zdjęcia rentgenowskie. Ponadto ortodonta udzieli w takiej sytuacji dodatkowych porad i wskazówek, a stosowanie się do nich może pomóc w prowadzonej terapii.

Stały aparat ortodontyczny w trakcie ciąży – na co się przygotować?

To pytanie zadaje sobie wiele przyszłych mam, ponieważ już samo oczekiwanie na narodziny dziecka i związane z tym zmiany zachodzące w organizmie są dla kobiet sporym wyzwaniem. Dla Pacjentek z aparatem ortodontycznym uciążliwe mogą być przede wszystkim mdłości oraz wymioty nasilające się w pierwszym trymestrze – bardzo często przypadłości te intensyfikują się podczas mycia zębów pastą o smaku miętowym. Warto więc pomyśleć o tym, aby zmienić preparat na taki, który nie będzie dodatkowo wzmagać tych dolegliwości. Absolutnie bowiem nie możemy w tym okresie zaniedbać higieny, gdyż nadmiar kwasów w jamie ustnej negatywnie wpływa na szkliwo.

W rezultacie Pacjentki mogą uskarżać się na dyskomfort oraz ból podczas spożywania posiłków i picia, istnieje też zwiększone ryzyko pojawienia się próchnicy. Dobrym rozwiązaniem będzie zastosowanie pasty, której recepturę opracowano z myślą o redukowaniu nadwrażliwości, a także preparatów z wysoką zawartością fluoru czy też zawierających fosfopeptyd kazeiny neutralizujący działanie kwasów. Szczoteczka z mniejszą główką, a także odczekanie z myciem zębów kilkudziesięciu minut po pojawieniu się wymiotów to również rozwiązania, które powinny pomóc przetrwać przyszłej mamie ze stałym aparatem ortodontycznym ten szczególny czas.

Część ciężarnych kobiet uskarża się również na problemy z dziąsłami, jednak pojawiające się obrzęki świadczą przede wszystkim o nieprawidłowym usuwaniu płytki bakteryjnej. Niektóre przyszłe mamy obserwują też pojawienie się ziarniniaka ciężarnych, czyli guza o różnych rozmiarach wyrastającego w obrębie dziąseł, samoistnie zanikającego po porodzie.

Aparaty ruchome-wskazania, dzialanie

pacjentka z aparatem ortodontycznym uśmiecha się w gabinecie

Aparaty ruchome-wskazania, dzialanie

W ofercie naszego gabinetu stomatologicznego dostępne są aparaty ruchome i czynnościowe, które zaprojektowane są tak, aby wspomagać prawidłowy rozwój łuków zębowych.

Tego rodzaju urządzenia muszą być samodzielnie zakładane i ściągane przez pacjenta i rodzica.

Aparat ruchomy składa się z części akrylowej, dopasowanej do ilości i kształtu zębów znajdujących się w jamie ustnej. Elementem aktywującym aparat jest śruba.

Oprócz tego ma elementy metalowe, które pełnią funkcję stabilizującą. Są to:

• klamry,

• sprężynki,

• śruby,

• łuki wargowe.

Klamry i łuki wargowe umożliwiają utrzymanie urządzenia na zębach; łuki dodatkowo mogą poprawić ustawienie przednich zębów. Główną funkcję korekcyjną pełni tu śruba, którą rozkręcają rodzice razem z dzieckiem.

Akrylowa część przyrządu produkowana jest w wielu wariantach kolorystycznych; wybór koloru zależy od preferencji pacjenta.

Dla kogo jest aparat ruchomy?

Aparaty ruchome przeznaczone są przede wszystkim dla dzieci między 4. a 12. rokiem życia. Stosowane są najczęściej podczas wyrastania zębów i wymiany mlecznych na stałe. Tego rodzaju produkty zaprojektowane są w celu zniwelowania niewielkich wad zgryzu już na wczesnym etapie rozwoju.

Aparaty lub wkładki czynnościowe są idealnym rozwiązaniem w przypadku chęci kontroli wzrostu twarzy pacjenta i nauki prawidłowej pracy mięśni układu stomatognatycznego.

Jak stosować aparat ruchomy?

Jeśli decydujemy się na aparat ruchomy, należy pamiętać o tym, że przed każdym założeniem go powinno się umyć zęby, a następnie używać przez 16 godzin dziennie.

Użytkowanie wiąże się zarówno z regularną higieną jamy ustnej, jak i odpowiednią dietą — warto pamiętać o tym, by na czas noszenia aparatu pić tylko i wyłącznie napoje niesłodzone.

Urządzenie należy ściągać zarówno przed każdym myciem zębów, jak i rozpoczęciem aktywności fizycznej, a więc na czas lekcji WF-u czy treningów. Użytkowanie akrylowych nakładek należy kontrolować podczas regularnych wizyt u specjalisty w celu sprawdzenia prawidłowości użytkowania.

Czyszczenie aparatów ruchomych

Regularne czyszczenie tego urządzenia wpływa nie tylko na jego żywotność, ale też na higienę jamy ustnej. Noszenie zabrudzonych nakładek akrylowych może przyczynić się do rozwoju próchnicy pojawienia się przebarwień na zębach czy nieprzyjemnego oddechu. Podczas pielęgnacji tego przyrządu należy postępować następująco:

• zdjąć je i opłukać pod bieżącą wodą;

• wyszczotkować;

• ponownie opłukać;

• osuszyć ręcznikiem papierowym;

• przechować w dedykowanym pojemniku.

Każdy użytkownik aparatu ruchomego powinien mieć dwie szczoteczki — jedną do czyszczenia zębów, drugą do czyszczenia części akrylowych oraz stalowych urządzenia. Do jego pielęgnacji można wykorzystać specjalną szczotkę do mycia protez lub zwykłą szczoteczkę z twardym włosiem. Podczas oczyszczania warto korzystać z łagodnych środków myjących oraz wykonywać koliste ruchy. W przypadku osadów czy przebarwień należy użyć mocniejszych środków oczyszczających w formie tabletek, rozpuścić je w szklance wody i umieścić aparat w roztworze na czas od 15 do 30 minut.

Miniimplanty ortodontyczne

Miniimplanty ortodontyczne

Najpowszechniejszą metodą leczenia wad zgryzu jest ta wykorzystująca odpowiednio dobrany aparat, jednak zdarza się, że dla osiągnięcia oczekiwanych rezultatów czy sprostania skomplikowanemu przypadkowi konieczne jest sięgnięcie po wspomagające proces leczenia mikroimplanty ortodontyczne. Są to niewielkie śruby wykonywane z reguły ze stopów tytanu, które mocuje się w jamie ustnej tymczasowo, w przeciwieństwie do stałych implantów zębowych dość często mylonych z mikroimplantami z uwagi na zbieżność nazw. Lekarz może zaproponować zastosowanie tego rozwiązania w terapii w sytuacjach, kiedy ze względu na charakter wady zgryzu, działający na wszystkie zęby standardowy aparat korekcyjny może nie poradzić sobie z problemem. Pacjenci, którzy są zainteresowani tym tematem, poniżej znajdą garść informacji dotyczących tej metody leczenia.

Zastosowanie mikroimplantów ortodontycznych w leczeniu wad zgryzu

Mechaniczne ograniczniki w postaci mikroimplantów stosuje się w ortodoncji dość często. Tym bardziej, że metoda ta w konkretnych przypadkach wykazuje większą efektywność niż standardowe aparaty ortodontyczne. Te niewielkie śrubki są bardzo przydatne w niwelowaniu niektórych sił i zapobieganiu zjawisku przesuwania się czy obracania zęba lub grupy zębów w tych obszarach szczęki, w których nie jest to wskazane i potrzebne. Odpowiednio dobrane oraz zakotwiczone w wybranych przez lekarza miejscach wspomagają proces korekcji, a sposób działania oraz efekty, jakie przynosi ich użycie sprawiają, że sięga się po nie w niestandardowych i skomplikowanych przypadkach. Dają szansę na uniknięcie operacyjnego korygowania wady zgryzu, a ponieważ nie wrastają w tkankę, ich usunięcie po zakończeniu leczenia oraz osiągnięciu oczekiwanych rezultatów nie jest problematyczne.

Typy i sposoby mocowania

Choć zasadniczo wygląd wszystkich stosowanych mikroimplantów ortodontycznych jest zbliżony i w wielu przypadkach osobie nieznającej się na niuansach ich budowy trudno jest odróżnić je od siebie, to jednak każdy typ posiada swoje dystynktywne cechy. Przede wszystkim dotyczą one konstrukcji oraz średnicy główki. Ortodonta może wybrać wariant standardowy z nacięciami (jednym lub dwoma) czy też zdecydować się na model posiadający dodatkowe uchwyty lub rowki. Nie bez znaczenia jest też rozmiar całej śrubki, czyli jej długość oraz – podobnie jak w przypadku główki – średnica. To, która opcja zostanie ostatecznie wykorzystana zależy od zaplanowanej strategii leczenia, a także indywidualnych potrzeb każdego Pacjenta. Po dobraniu odpowiedniego mikroimplantu przychodzi czas na jego założenie. Zabieg ten w większości przypadków wymaga nawiercenia pilotującego kości podniebienia lub łuku zębowego i zamocowania śrubki, na której mikroimplant ortodontyczny będzie się opierać. Jest to procedura wymagająca podania znieczulenia miejscowego i w momencie przeprowadzania przebiega bezboleśnie, jednak pewne dolegliwości oraz dyskomfort mogą być odczuwalne przez kilka kolejnych dni po zabiegu. Jeszcze inną opcją są w tym przypadku najnowocześniejsze modele samowiercące/samogwintujące, które zakłada się bez konieczności nawiercania pilotującego kości. Ich konstrukcja pozwala na przyśpieszenie osadzania i – o ile kość zbita nie jest wyjątkowo twarda i gruba, są zakładane podczas ręcznego wkręcania.

Jak dbać o higienę jamy ustnej po założeniu mikroimplantów ortodontycznych?

Podobnie jak w przypadku aparatów ortodontycznych, po założeniu mikroimplantów również należy uważnie i z największą starannością podejść do kwestii higieny jamy ustnej. Mycie zębów i oczyszczenie główek śrub specjalną szczoteczką po każdym posiłku to oczywiście podstawa – należy też pamiętać, aby nie stosować do tego celu szczoteczki elektrycznej. Dodatkowo koniecznym jest powstrzymanie się przed manipulowaniem językiem oraz palcami przy śrubach, co może wymagać nieco samodyscypliny na początku leczenia. Jest jednak bardzo ważne, ponieważ ogranicza ryzyko pojawienia się stanu zapalnego w jamie ustnej. Dobrym rozwiązaniem w pierwszych dniach po założeniu mikroimplantów jest również zastosowanie płynnej lub półpłynnej diety, co pomoże zmniejszyć poczucie dyskomfortu.

Aparaty samoligaturujace a aparaty standardowe

Aparaty samoligaturujace a aparaty standardowe

Leczenie ortodontyczne to proces wymagający poświęcenia, cierpliwości oraz zaangażowania zarówno od osób, które decydują się na nie ze względów estetycznych, jak i od Pacjentów, którzy ze względu na niedogodności czy dolegliwości powodowane przez wadę zgryzu muszą poddać się terapii. Podstawowym narzędziem wykorzystywanym współcześnie w leczeniu ortodontycznym są oczywiście aparaty – ligaturowane lub samoligaturujące. Są one dobierane w zależności od potrzeb Pacjenta oraz wskazań lekarza, a zasadnicza i widoczna gołym okiem różnica pomiędzy tymi modelami polega na odmiennej konstrukcji zamka. To jednak nie wszystko, ponieważ w przypadku modeli samoligaturujących nieco inaczej przebiega też leczenie. W jaki sposób? Tego dowiesz się z dalszej części artykułu.

Aparat ligaturowany – standardowe rozwiązanie w leczeniu ortodontycznym

Choć może się to wydawać zaskakujące, to pierwszy aparat ortodontyczny opracowano już na początku XVIII wieku, jednak zarówno jego konstrukcja, jak i efektywność działania pozostawiały wiele do życzenia. Podobnie zresztą jak samo stosowanie, które było bolesne i niewygodne. Na szczęście koncepcję tę nieustannie udoskonalano, dlatego dziś Pacjenci mogą korzystać z aparatów zaprojektowanych tak, aby ich założenie oraz użytkowanie sprawiało jak najmniej problemów. Współczesne, standardowe modele ligaturowane, które nadal należą do tych najczęściej wykorzystywanych w terapii, na co wpływ ma między innymi niższa cena, posiadają zamki zbudowane z podstawy oraz skrzydełek. Do zamków za pomocą specjalnych, często kolorowych gumek (ligatur) mocowany jest drut – to właśnie one utrzymują go na swoim miejscu i zapobiegają przesuwaniu się. Wcześniej rolę tę pełniły specjalne, bardzo cienkie druciki, które ortodonta skręcał w kształt kółek, i które ze względu na podobieństwo nazywano krewetkami. Nadal też zdarzają się sytuacje, w których to rozwiązanie jest stosowane, a o jego wykorzystaniu w konkretnym przypadku decyduje lekarz.

Aparat samoligaturujący – charakterystyka

Modele samoligaturujące, podobnie jak te standardowe – mocowane są na stałe na czas leczenia do powierzchni zębów, jednak posiadają unowocześnioną konstrukcję zamków, co znacząco wpływa na wygodę użytkowania. Właśnie ta przeprojektowana konstrukcja pozwoliła na wyeliminowanie konieczności stosowania gumek do mocowania drutów, a kwestię ich utrzymywania na miejscu rozwiązano dodając specjalne klapki – i to właśnie dzięki nim cały aparat funkcjonuje dokładnie tak, jak powinien. W porównaniu ze standardowymi modelami widoczna jest również różnica w wielkości oraz kształcie zamków, są one bowiem niewielkie i zaokrąglone. W rezultacie nie odstają tak bardzo i nie są aż tak widoczne. Ponadto ich użytkowanie jest mniej kłopotliwe, do czego przyczynia się fakt, że nie posiadają gumek, na których płytka nazębna czy resztki spożywanych pokarmów mają tendencję osiadać. Oczywiście wybranie właśnie takiego aparatu nie zmienia faktu, że w trakcie leczenia nadal należy ogromną wagę przykładać do higieny jamy ustnej – w tej kwestii nic się nie zmienia, jednak oczyszczanie zębów z zabrudzeń staje się po prostu łatwiejsze.

Czy aparaty samoligaturujące działają inaczej niż standardowe?

Jest to pytanie, które bardzo często Pacjenci zadają w gabinecie ortodontycznym, ponieważ właśnie ten aspekt ma dla nich największe znaczenie. To w zasadzie nie dziwi, ponieważ leczenie wady zgryzu praktycznie zawsze jest leczeniem długotrwałym i wymagającym poświęceń, a każde udogodnienie w tym obszarze to atut. Dobre wiadomości są takie, że ze względu na unowocześnioną budowę, modele niewymagające stosowania gumek nie powodują tak intensywnie odczuwalnych dolegliwości bólowych, a proces leczenia, podczas którego wykorzystuje się aparat samoligaturujący, może trwać krócej. Wpływ ma na to konstrukcja – nie wywiera bowiem na zęby aż tak dużej siły tarcia, a to nie tylko zmniejsza ból, ale też sprawia, że proces przemieszczania się uzębienia przebiega płynniej i szybciej. Ponadto wybór takiego modelu pozwala na umawianie wizyt w gabinecie ortodontycznym co 6-8 tygodni, czyli rzadziej niż w przypadku standardowego aparatu.