Wybielanie zębów

Śnieżnobiały uśmiech to marzenie wielu osób. Popularnym sposobem uzyskania takiego efektu jest profesjonalne wybielanie zębów, które wykonuje się w gabinetach stomatologicznych. Lekarz stomatolog nakłada na zęby specjalny żel wybielający, który aktywuje się poprzez naświetlenie lampą. Przed zabiegiem należy dopilnować kilku rzeczy. Po pierwsze, wywiadu z lekarzem stomatologiem, po drugie, badania, podczas którego dochodzi do oceny stanu zdrowia jamy ustnej i po trzecie higienizacji zębów, czyli skalingu i piaskowania.

Na czym polega wybielanie zębów?

Częstym problemem estetycznym pacjentów jest kolor zębów, a do jego poprawy konieczne jest zastosowanie środków wybielających o działaniu utleniającym. Proces chemiczny polega na rozpadzie nadtlenku wodoru oraz penetracji wolnych rodników do szkliwa i wnętrza przebarwionej zębiny. Następnie dochodzi do utleniania przebarwień, co prowadzi do zmiany ciemniejszego odcienia na jaśniejszy bez osłabiania struktury twardych tkanek zębów — o ile zabieg ściśle kontroluje lekarz stomatolog.

Najczęściej wykorzystywaną metodą zapewniającą skuteczne wybielanie zębów jest zastosowanie specjalnego żelu i aktywowanie go źródłem światła, np. profesjonalną lampą LED, halogenową czy laserem. Cały proces odbywa się w gabinecie stomatologicznym i trwa mniej więcej godzinę, a w tym czasie zęby wybielane są nawet o kilka odcieni w skali VITA, co daje nam natychmiastowy efekt. Należy jednak wiedzieć, że uwalniające się składniki wybielają zęby przez następne tygodnie i kolor może się jeszcze zmieniać.

Przyczyny powstawania przebarwień

Przebarwienia na zębach mają wiele przyczyn. Wliczają się do nich niektóre choroby czy zaburzenia hormonalne, a także substancje barwiące znajdujące się w jedzeniu czy napojach. Jednak do najczęstszych czynników zaliczamy przede wszystkim palenie tytoniu i nieprawidłową higienę jamy ustnej. Co ciekawe, przyczyną przebarwień są również czynniki genetyczne, które wpływają na grubość i naturalny odcień szkliwa i zębiny.

Przeciwwskazania do wybielania zębów

W niektórych przypadkach wybielanie zębów jest niewskazane bądź nawet niemożliwe. Do najczęstszych przeciwwskazań zaliczamy:

• uszkodzenia mechaniczne zębów,

• choroby przyzębia,

• próchnicę,

• stan zapalany dziąseł.

Co przed zabiegiem?

O ile to możliwe, powyższe przeciwwskazania należy wyeliminować. Dlaczego jest to tak ważne? Ponieważ jeśli którykolwiek składnik (np. żel rozjaśniający) użyty podczas zabiegu przeniknie w głąb zęba — czy to poprzez ubytek, czy nieszczelne wypełnienie — wywoła on silny ból i zwiększy nadwrażliwość. Dlatego przed kuracją istotny jest wywiad początkowy i ocena stanu jamy ustnej, które przeprowadza lekarz stomatolog.

Przed rozpoczęciem wybielania zębów wykonuje się higienizację, czyli skaling i piaskowanie. To zabiegi, które mają na celu usunąć osad nazębny i kamień, których obecność w jamie ustnej uniemożliwi równe rozjaśnienie płytki. Higienizację wykonuje się najczęściej kilka dni przed kuracją wybielającą.

Zalecenia po wybielaniu

Efekt usuwania przebarwień będzie zależny od użytej metody wybielania, higieny jamy ustnej czy zmiany nawyków żywieniowych. Dlatego by jak najdłużej podtrzymać uzyskany odcień, należy przez 2 tygodnie zaprzestać picia kawy, herbaty, czerwonego wina i słodkich, kolorowych napojów. Należy przejść na tzw. białą dietę, która polega na spożywaniu jedzenia bez barwników. Warto również wiedzieć, że po zabiegu może pojawić się przejściowa nadwrażliwość zębów, dlatego zminimalizujmy spożycie zimnych, gorących i kwaśnych napojów. W miarę możliwości całkowicie wyeliminujmy też palenie tytoniu.

Jeśli jesteś z okolic Łomży i Białegostoku i chcesz cieszyć się białym uśmiechem, to polecamy Ci gabinety stomatologiczne Ortho-Dent, w których przeprowadza się m.in. zabieg usuwania przebarwień. W tym celu doświadczeni lekarze stomatolodzy wykorzystują profesjonalną lampę, dzięki której cały proces jest zarówno komfortowy dla pacjenta, jak i skuteczny w przywracaniu naturalnej bieli szkliwa.

Gabinet Białystok

85 732 88 08

Gabinet Łomża

517 898 547

Bruksizm — etiologia, leczenie

Wśród wielu zaburzeń układu stomatognatycznego jest bruksizm. Objawia się on wyAAjątkowo częstym zgrzytaniem zębami, wywołanym przez nadpobudliwą czynność mięśni żwaczy.

Jaka jest etiologia tej dolegliwości? Jak wygląda proces leczenia? Czy możliwe jest całkowite wyleczenie bruksizmu?

Na przestrzeni lat teorie dotyczące etiologii bruksizmu zmieniały się wielokrotnie. Pierwsze z nich mówiły, że nieświadome zgrzytanie i zaciskanie zębów ma podłoże ewolucyjne- konieczność zachowania ich ostrości. Kolejne wspominały, że ten zły nawyk powiązany jest z nieprawidłowym zgryzem. Jednak najnowsze teorie łączą bruksizm z czynnikami psychogennymi, które wpływają na nasz układ nerwowy, co jest powszechnie uznane wśród wielu specjalistów. Stwierdzili oni, że dolegliwość ta jest związana ze stale utrzymującym się stresem.

Współczesne badania wykazały, że osoby borykające się z bruksizmem mają ponadnormalny poziom katecholaminy w moczu – czyli neuroprzekaźników składających się z adrenaliny, noradrenaliny i dopaminy. Potwierdza to związek pomiędzy stresem a patologicznym zgrzytaniem zębami. Do czynników ryzyka wpływających na układ nerwowy należy dodać zakłócenia w ilości neuroprzekaźników, palenie papierosów, częste spożywanie alkoholu, zażywanie narkotyków oraz choroby układu oddechowego wpływające na jakość snu – m.in. bezdech senny. Dodatkowo niektóre formy stresu i niepokoju objawiają się poprzez język ciała i mowę — najczęściej poprzez bełkot i dławienie się.

Objawy bruksizmu

Każde schorzenie należy wcześnie zidentyfikować, ponieważ jest to kluczowe w celu wyleczenia wady. Niestety bruksizm ciężko jest wykryć podczas rutynowego badania – rozpoznanie jest możliwe dopiero w przypadku uzyskania pełnego obrazu klinicznego w jamie ustnej i poza nią. Dotyczy to w szczególności:

• ubytków klinowych,

• pęknięć i uszkodzeń szkliwa,

• utraty wypełnień

• patologicznego starcia zębów,

• bólów karku,

• bólów pleców,

• bólów barków,

• bólów szczęki,

• bólów głowy,

• krwawienia dziąseł.

Powyższe objawy nie zawsze muszą łączyć się z bruksizmem. Reakcja na stres w formie nie do końca świadomego zaciskania zębów występuje u znacznej ilości zarówno dorosłych, jak i dzieci. Jednak nie każde zaciskanie będzie zatem równoznaczne z tą dolegliwością. Dlatego kluczowe są relacje drugiej osoby, czyli czy zaobserwowała ona u partnera dźwięki związane ze zgrzytaniem lub zaciskaniem zębów, nagłe przebudzanie się w nocy lub sygnały świadczące o problemach mięśniowych i psychologicznych. Te mogą być spowodowane np. nadmiernym żuciem gumy, co powoduje niepotrzebne napięcia mięśni w okolicy szyi, karku oraz twarzy. Wtedy specjalista będzie miał pewność, że ma do czynienia z bruksizmem — dzięki temu będzie mógł podjąć odpowiednie kroki.

Leczenie i metody zapobiegawcze

Łagodzeniem bruksizmu zajmuje się częściowo lekarz stomatolog, który dzięki pełnemu obrazowi klinicznemu wraz z relacjami bliskiej osoby pacjenta może podjąć optymalne rozwiązania. Pierwszym krokiem jest wyeliminowanie napięcia i dolegliwości bólowych. W tym celu najczęściej stosuje się szynę relaksacyjną bądź repozycyjną, która chroni przed nieświadomym zaciskaniem i zgrzytaniem zębów, co prowadzi do ich zniszczenia. Należy jednak pamiętać, że szyna ma jedynie działanie zapobiegawcze. Jako że przyczyną dolegliwości najczęściej jest stres i spięcie mięśniowe, to w leczeniu największe znaczenie ma poprawna relaksacja.

Ważne, by forma odprężenia była dopasowana indywidualnie. Dla jednych może to być aktywność fizyczna, czyli spacery czy bieganie. Z kolei dla drugich czytanie książek lub słuchanie muzyki. Istotne jest znalezienie takich sposobów, które pomogą nam skutecznie rozładować stres, a nie go kumulować. Najważniejsza jest zawsze wizyta u specjalisty, który pomoże nam dobrać zabieg redukujący napięcie mięśni, co przywróci prawidłową pracę stawów skroniowo-żuchwowych. Dlatego należy podkreślić o bardzo ważnej i ciągłej współpracy z fizjoterapeutą . Bez regularnych wizyt i rehabilitacji leczenie bruksizmu może być niemożliwe. W bardzo trudnych przypadkach zalecana jest współpraca z psychologiem/psychiatrą.